Swans

Kunstwerk

Het kunstwerk is iedere dag actief van 10u tot 19u.

Zwanen lijkt een onschuldige, naïeve naam voor deze radicale maar subtiele ingreep in de natuur. Er zit heel veel ironie in deze installatie, die bestaat uit acht witte satellietschotels. De schotels staan voor de kracht van tv en massamedia. Het zijn voorwerpen die door onze samenleving worden afgedankt en weggegooid. Tot leven gewekt door geluid, wind en water dobberen deze zwanen vredig rond en gaan ze naadloos op in de omliggende natuur. Luidsprekers gemonteerd op de afgedankte satellietschotels vormen de kop van de dieren. Twee geluidslagen - basfrequenties en menselijke adem door koperen instrumenten - geven de vogels een stem en laten ze bewegen. Via acht aparte audiokanalen wordt het geluid door de zwanen gevoerd, waardoor ze tot leven komen en het landschap opnieuw vormgeven. Het beeld is dubbel: het wekt zowel een gevoel van walging op als een intieme sensatie van vertrouwdheid. Het gijzelt de natuurlijke omgeving en daagt het publiek uit als een hybride verschijning van technologisch afval en dierenleven. De alomtegenwoordige hand van de mens als een soort god is onmiskenbaar, want zo verhoudt de mens zich ook tot de natuur. 

Locatie

Exacte GPS coördinaten locatie kunstwerk: 50°46'42.6"N 3°22'45.9"E

De Sint-Pietersbrug in Moen is een historisch en idyllisch plaatje. Een schoolvoorbeeld van hoe een kanaal er in de 19e eeuw uitzag. Het brugje ligt over een oude arm van het Kanaal Bossuit-Kortrijk dat de Schelde met de Leie verbindt en vanaf 1861 werd gegraven. Twaalfhonderd arbeiders groeven drie jaar lang aan de 15,4 kilometer lange bedding, vanzelfsprekend met de hand. Er kwamen ook 18 bruggen, en laat het Sint-Pietersbrugje er daar een van zijn. De bedding is naar onze normen erg smal, maar op de oude kanaalarm zijn de afmetingen historisch onveranderd. Deze oorspronkelijke vaarweg was bedoeld voor schepen tot 300 ton. Nu varen er schepen tot 1350 ton over het kanaal dat in de jaren 80 werd verbreed. De Sint-Pietersbrug is ook vrij zeldzaam: veel 19e-eeuwse ijzeren hefbruggen zijn er niet meer. Daarom heeft De Vlaamse Waterweg dit stukje geschiedenis heel recent gerenoveerd. De brugwachter haalt ze nog met de hand op door aan een rad te draaien. Dankzij tegengewichten en een tandwieloverbrenging hoeft hij niet eens zo veel kracht uit te oefenen. De brug heeft meer dan honderd jaar trouw haar werk gedaan: een respectabele staat van dienst om in ere te houden. Ze overspant verleden en heden en slaat nu ook de brug tussen kunst en natuur. 

Kunstenaar

Marco Barotti is een Italiaanse mediakunstenaar die in Berlijn woont. Na zijn muziekstudie begon hij klank te mengen met beeldende kunst. Hij bedenkt en beheerst een artistieke taal waarin een fictief, postfuturistisch tijdperk tot uiting komt aan de hand van kinetische geluidsinterventies, zowel in de natuur als in de stad. Met audiotechnologie, gebruiksvoorwerpen en afval maakt hij bewegende sculpturen die enkel door klank gedreven worden. Zijn kunst spitst zich toe op de creatie van een ‘technologisch ecosysteem’ dat speelt met het evenbeeld van dieren. Zijn installaties zijn opgevat als een metafoor voor de impact van de mens op de planeet en het milieu. Over de hele wereld worden tentoonstellingen aan Barotti gewijd, zoals in de Saatchi Gallery in Londen.