EntrΦphi
Kunstwerk
De natuur toont zich meester in de organisatie. In haar streven naar orde laat ze anomalieën toe, omdat verbetering slechts voortkomt uit evolutie. Het vernuft van de natuur kan de basis worden om oplossingen te bedenken voor de uitdagingen die onze planeet te wachten staan. EntrΦphi wil daarin de universele, menselijke nood benadrukken om utopisch te verbeelden. Geometrie is de vertaalslag, de beleving het einddoel. EntrΦphi is een autonome biotoop op het water. Het is een luchtzuiveringsstation dat ons erop wijst dat we er niet afhankelijk van willen worden om schone lucht te ademen. Mos en planten op de installatie wekken zuurstof op en filteren de vervuilde lucht. Fonteinen spuiten op geregelde tijdstippen kortstondig een torusvormige waterstraal. De schoonheid en de kracht van deze installatie zit in de geometrie van het 64 tetraëderraster op het water. De tetraëder of tetrahedron - een piramide met vier driehoekige vlakken - is een meetkundige figuur die geldt als een elementaire bouwsteen. Hij staat symbool voor de kosmos, het ontstaan ervan en de connectie met de aarde. De waterstralen representeren de energielijnen en het krachtveld van de bouwsteen. Dit ecosysteem is oneindig schakelbaar in alle richtingen en brengt je naar de kern van ons bestaan. De flora banaliseert in eerste instantie het vernuft waarmee de natuur haar structuren, groeiprocessen en patronen stuurt, maar de intelligentie erachter kunnen wij slechts begrijpen aan de hand van wiskundige algoritmes en constanten zoals de gulden snede. Hierin toont de natuur zich andermaal meester in de organisatie en doet ze niet meer dan nodig is. Dit werk is een visuele weergave van een van de elementaire bouwstenen uit de natuur en is bedoeld om onze connectie met die natuur terug te vinden.
Locatie
Exacte GPS coördinaten locatie kunstwerk: 50°47'34.3"N 3°07'03.9"E
In 1920 werd in Menen een nieuwe Leiearm uitgegraven en voorzien van sluizen. Zeventig jaar later werd de loop van de Leie opnieuw verlegd, en zo ontstond er een eilandje tussen de oude en de nieuwe bedding. Het eiland ligt overwegend op Frans grondgebied en er is een aangenaam parkje ingericht. Je kunt het bereiken via de brug over de sluizen. Dat die sluizen oud zijn, merk je aan de bouwmaterialen. Geen beton maar individuele stenen. De Leiewerken van 1920 moesten de rivier bevaarbaar maken voor schepen tot 300 ton. De boten die er tegenwoordig passeren, zijn ruim vier keer zwaarder. Het complex met de sluizen is sinds 2005 beschermd als monument. De artistieke installatie is opgevat om de band met de natuur hier terug te vinden.
Kunstenaar
Jan Detavernier is begeesterd door de wonderlijke wetmatigheden in de natuur. Uit ontzag voor hoe de natuur haar organische structuren met geometrische en wiskundige patronen opbouwt, ontstond een honger om die vormentaal te verstaan. Als ingenieur en belevingsontwerper integreert Detavernier die organische vormentaal dan ook in zijn eigen structuren. In de natuur is alles al uitgevonden, maar het gebrek aan kennis om de natuur en haar bouwstenen te lezen, inspireerde hem om hiernaar onderzoek te doen. Zijn realisaties zijn bevroren fascinaties van dat onderzoek naar hoe alles in mekaar klikt, herhaald wordt, stevigheid zoekt, varieert … Hij brengt ruimtelijke belevenissen en concepten samen tot één verhaal waarin ervaringen en hun betekenis centraal staan. Gewaarwording voor systemen en de kracht van verbeelding gaan hand in hand in zijn ontwerpen. Zijn artistieke focus ligt op landschapsinterventies met geometrische patronen als basis van een activistische architectuur. De kunstenaar stond mee aan de wieg van Bamboostic, een ecologische bouwcoöperatie in Brazilië, en hij richtte Baboom en Tree Time op, bedrijven die zich toeleggen op het gebruik van natuurlijke materialen en vernieuwende constructietechnieken.
